تر کن من دی سخن به ره می گفت

هر که رویش بدید مه می گفت

او همی رفت وخلق در عقبش

وحده لا شرک له می گفت

دل خطش را زوال جان می خواند

نیم شب را زوالگه می گفت

گفتمش تیر میزنی بردل

خنده می زد به ناز و نه می گفت

خسرو از دور هم چو مدهوشان

نظری می فکند دوه می گفت